Rozdział XV: Nieporozumienie

-Dobrze Violu, twój tata wyjechał Nie winem gdzie ,ani kiedy wróci. Z jego szafy zniknęły wszystkie ubrania to samo u Jade.

-Co…!!!-krzyknęłam na cały dom

-Violu o nic się nie martw-mówiła  Angie przytulając mnie 

-Angie, nieważne to na pewno jakieś nieporozumienie  już do niego dzwonie- mówiłam, a po policzku spływały mi łzy .

Wyciągnęłam telefon z torebki . jeden sygnał ,drugi, trzeci ,czwarty nic. Nie odbiera

-Ramallo powiedz mi gdzie on jest

-Violetto tak bardzo chciałbym ci pomóc ,ale Nie winem gdzie jest twój ojciec. On mi nic nie powiedział.

 W głowie kłębiło mi się tysiąc myśli. Gdzie jest? Czemu wyjechał bez słowa? Dlaczego z Jade? Jak mógł mnie zostawić?. Czułam się taka bezsilna. A ja ich nie potrzebowałam tylko taty w  pewnym momencie Angie wyszła z pokoju. Oparta o szafkę zsunęłam się po niej na podłogę. Łzy leciały mi bez ustanku . mój świat już nie istnieje. Niewytrzymała i zaczęłam mówić sama do siebie.

-straciłam mama teraz tata przez całe życie mi powtarzał jak bardzo mnie kocha , a teraz uciekła i mnie zostawił. Kto tak naprawdę minie kocha? –mój głos był bardzo słaby

-Ja, ja cię kocham i oddał bym za ciebie życie

Natychmiast poderwałam się z podłogi. Ujrzałam Leona.

-Leon …- rzuciłam się mu na szyje.

-Nie musisz nic mówić wszystko wiem

Usiedliśmy na łóżku. Cały czas byłam w niego wtulona. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

Około 3:00 w nocy

-Violu, Violu…- dochodził krzyk otworzyłam oczy

-Angie..?

-Violu puść Leona próbowaliśmy cie od niego oderwać ale masz strasznie dużo siły , a on musi wracać

Spojrzałam na zegarek

-O matko przepraszam cie bardzo Leon

-Mi to nie przeszkadzało ale muszę

wracać do domu. Przyjdę jutro- pocałował mnie w policzek i zaczął zmierzać w stronę wyjścia

-Leon stój muszę ci coś powiedzieć- zawołałam ,a  po tych słowach wszyscy opuścili mój pokuj został tylko on.

-Violu..?

-Leoś chce abyś to wiedział. Przepraszam cie ze cie tu trzymałam i w ogóle. Jesteś jedyną osobą a przy której czuje się bezpieczna. Gdy cie wiedze jestem szczęśliwa. Czuje się jedyna. Jesteś zawsze przymnie kiedy cie potrzebuje. KOCHAM CIĘ i nie chce cie stracić.

Leon przyłożył mi ręce do twarzy.

-Nie stracisz bo cie kocham -przybliżył się do mnie i pocałował- przyjdę za parę godzin tylko się zdrzemnę ,pomyślimy jutro co zrobić. Pamiętaj zajęcie mamy o 10 :00

-Dobrze…- przez tą chwile zapomniałam o przykrościach jakie mnie spotkały

9:30

Nie zmrużyłam już oka w nocy, jestem gotowa i czekam na Leona. Nic nie jestem w stanie przełknąć. Martwię się o tatę. Dzwoniłam już do niego z 30 razy.

-Violetto, Leon do ciebie- krzyczała z dołu Olga

Zbiegłam na dół i od razu rzuciłam się mu na szyje.

-szkoda że mnie tak nie witasz –wymamrotała Olga

-Och Olga-przytuliłam ją dziękuje że jesteś.

Szliśmy do studia 20 minut w zupełnej ciszy , ale Leon wiedział że tego potrzebuje.

Pierwszą lekcje mamy Gregorio

-Violetto witaj w studio- krzykną Maxi

-Tak się cieszę- odezwała się Camila przytulając mnie

Ktoś pociągnął mnie za rękę w kąt.

-Violu co się stało? –spytała Fran z przerażeniem w oczach

-Skąd wiesz że coś się stało…

-Masz popuchnięte oczy, a Leon nie spuszcza cie z wzroku i ledwo co stoisz

Zamurowało mnie.

-Wszystko ci opowiem po zajęciach.

-To zaczynamy- wrzasnął Gregorio

Pokazał na układ nie umiała go zapamiętać. Ćwiczyliśmy już dwie godziny z jedną paro minutową przerwą.

-Mój kot by lepiej to zatańczył, jeszcze raz- krzyczał Gregorio

Robiłam obrót kiedy….